O Profesorze Antonim Hoborskim

Prof. zw. dr hab. Antoni Maria Emilian Hoborski (1879 - 1940)
Rektor w latach 1920 - 1922

Urodził się 1 kwietnia 1879 r. w Tarnowie w rodzinie Antoniego i Marii z Mihldorfów. Szkołę średnią ukończył w 1897 r. w Tarnowie, następnie studiował matematykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Po ukończeniu studiów, od 1901 r. przez 18 lat pracował jako nauczyciel w szkołach średnich, m.in. w Krakowie, Tarnowie i Nowym Sączu.

W 1908 r. uzyskał stopień doktora filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim u prof. S. Zaremby na podstawie rozprawy O całkowaniu równania różniczkowego vt = vxx + vyy ("Prace Matematyczno-Fizyczne", t.20, 1909).

W latach 1908 - 1910 przebywał na studiach za granicą. W 1909 r. uzyskał na Sorbonie w Paryżu licencjat z nauk ścisłych w zakresie matematyki. W latach 1909 - 1910 studiował w Getyndze, gdzie zajmował się rachunkiem wariacyjnym i słuchał wykładów Kleina i Hilberta. Studia zagraniczne Hoborski odbył dzięki stypendium z fundacji AU Osławskiego.

Po powrocie z zagranicy uczył w V gimnazjum w Krakowie. W 1911 r. objął wykłady zlecone na Uniwersytecie Jagiellońskim. W tym samym roku habilitował się tamże na podstawie rozprawy O pewnym zastosowaniu zasady najmniejszej wartości ("Rozprawy AU, Wydział Matematyczno-Przyrodniczy", seria A, t.52).

W 1919 r. został profesorem zwyczajnym w tworzonej w Krakowie Akademii Górniczej. Był jej głównym organizatorem i pierwszym rektorem. Od 1919 r. był także dziekanem Wydziału Górniczego. W 1921 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W 1925 r. został poproszony o objęcie Katedry Matematyki na tym uniwersytecie. Hoborski odmówił i pozostał w Akademii Górniczej, niemniej jednak wykładał również na Uniwersytecie Jagiellońskim, głównie geometrię różniczkową.

Opublikował 66 prac naukowych w tym siedem skryptów i siedem podręczników, wśród nich Matematykę wyższą (1923,cz.1; 1928,cz.2). Niedokończony z powodu śmierci skrypt Teoria powierzchni zawiera pierwszy w języku polskim wykład rachunku tensorowego. Napisał podręcznik Teoria krzywych (1933), w którym konsekwentnie stosował metodę wektorową, co było nowością w literaturze matematycznej. Zorganizował szkołę geometryczną i uczestniczył w tworzeniu w 1919 r. Towarzystwa Matematycznego w Krakowie (później PTM).

W listopadzie 1939 r. wraz z innymi profesorami krakowskimi został uwięziony przez gestapo i przewieziony do Wrocławia, a następnie do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen, tam zmarł 9 lutego 1940 r.